Τελειώσαν οι γιορτές, και μαζί μ’ αυτές κι όλες οι ενοχές που ελλοχεύουν στις προγραμματισμένες φιλανθρωπίες και στις γκουρμεδιές της χοληστερίνης. Και στην προσγείωση στην πραγματικότητα να τη που πετιέται μια φριχτή ατζέντα γεγονότων, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικών, από τις εκλογές ως τους πολέμους κι από τις σφαγές ως τα εμπάργκο, παραμένοντας όμως ατζέντα υπό χυδαία αίρεση.
Αναφέρομαι στις αμερικάνικες εκλογές αυτού του φθινοπώρου. Γιατί μου γυρίζουν τ’ άντερα όταν ακούω περισπούδαστες αναλύσεις, από καθηγητές πανεπιστημίου λόγου χάρη μέχρι ινφλουενσεράδες στα αραχνώδη μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χτίζεται μια ανεπαίσχυντη ομολογία ότι η αμερικάνικη καπιταλιστική επικυριαρχία είναι δεδομένη και αποδεχτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ακούς ως μόνιμη επωδό σε οποιοδήποτε επιχείρημα τη φράση «να δούμε, ως τις αμερικάνικες εκλογές…», αν θα συνεχιστεί ή θα σταματήσει η σφαγή στη Γάζα, αν θα ανοίξει κι άλλο μέτωπο εκτός απ’ αυτό της Ουκρανίας, αλλά κι αν θα πεθάνει ο γείτονας από έλλειψη χορηγών ασθενοφόρων, κι αν το αντάρτικο θα καταφέρει να μπάσει και καμιά παλαιστινιακή σημαία στον εκστασιασμένου κοινού πανηγυρικό χυλό της Γιουριβίζιον.
Δηλαδή, πάμε σε ευρωεκλογές ωσάν κρεμασμένοι από τα ανώριμα αστειάκια δύο υπερώριμων υποψήφιων πλανηταρχών. Κι έτσι σ’ αυτήν την αόρατη από πλευράς δομής, αλλά απολύτως αισθητή θέση των πάντων υπό αίρεση, δεν μπορεί παρά κάμποσοι από μας να αισθανόμαστε ότι μας φέρονται όπως τις γαλοπούλες που σφάζονται στην αμερικανική Ημέρα των Ευχαριστιών, αλλά μία «τυχερή» λαμβάνει χάρη, από τον Πρόεδρο, κι αφήνεται να σουλατσάρει στον κήπο του Λευκού Οίκου.
Σε μια τέτοια πίστα, πιο εύκολα απ’ όλους, κινούνται, βολεύονται κι εντέλει εγκαθίστανται οι φασίστες και τα ναζίδια. Συνήθως πλασάρουν καθαρότητα, τάξη, ασφάλεια, αρχές, αξίες, παράδοση, κ.λπ., ακριβώς επειδή οι σκακιστές που τους κουνάνε ως πιόνια έχουν φροντίσει όλα τα παραπάνω, και κυρίως η αντίπαλη του καπιταλισμού ιδεολογία, να έχουν απαξιωθεί σε βαθμό κακουργήματος. Κι όμως, στην πραγματικότητα αυτοί που γεμίζουν τις ζωές μας σκατά, είναι αυτοί που παρουσιάζουν το φασισταριό ως καζανάκι. Αλλά καζανάκι χαλασμένο που πλημμύρισε και κάνα δυο ορόφους παρακάτω. Είναι πολύ άσχημη, για την ακρίβεια αποκρουστική, μια… δημοκρατία που διαγκωνίζεται να πετύχει το παρακάτω!
Υπάρχει ένας κίνδυνος που θέλει στις μέρες μας κόπο, πίστη και αγάπη στον άνθρωπο. Επιμονή, υπομονή και γνήσια αντίληψη της έννοιας λαός, ώστε να αποφευχθεί. Κι αυτό είναι να καλλιεργηθεί η αδιαφορία για την πολιτική και τα κοινά ως άμυνα. Άμυνα ακόμα και των σκεπτόμενων, των καλλιεργημένων, μη σας πω και των διανοούμενων που δεν θέλουν να μπουν στην κληρωτίδα της γαλοπούλας των αμερικάνικων εκλογών. Μετατρέπονται όμως σε ηθικούς αυτουργούς μιας ιδεολογικής λοβοτομής και μιας πραγματικής σφαγής σαν της τωρινής και της επόμενης Γάζας, που θα συζητάνε περισσότερο για τη γεωπολιτική κατανομή των ψήφων της Γιουροβίζιον ή την εθνική υπερηφάνεια για τις επιδόσεις ομάδων με Έλληνα ιδιοκτήτη και αλλοδαπούς παίκτες, παρά για τη χρηματιστηριακή αποτίμηση του αίματος που έτσι κι αλλιώς αναβάλλεται για μετά τις αμερικάνικες εκλογές…
Στην τελευταία -και πιο «σκληρή» – φάση της μπαίνει από την Δευτέρα η προεκλογική περίοδος με ορίζοντα την κάλπη των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου. Ήδη όμως έχει γίνει κάτι παραπάνω από σαφές πως οι κυρίαρχοι πόλοι του συστήματος έχουν προαποφασίσει στη διαδικασία αυτή να κυριαρχήσει ένας «επικοινωνιακός αχταρμάς» και μάλιστα του χειρίστου είδους.
Πρώτιστος στόχος να εξοβελιστεί από την πολιτική αντιπαράθεση κάθε ουσιαστική συζήτηση για τα πραγματικά προβλήματα και ιδίως όταν αυτή αφορά τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αποτελεί «ένα το κρατούμενο» για την συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού φάσματος. Αντιθέτως, κεντρική επιδίωξη αποτελεί ο πολιτικός διάλογος να «γεμίσει» με προσωπικές ατζέντες, φραστικές κορώνες, σκανδαλολογία, εξυπνάδες και «ατάκες» στα social media. Αποχή
Δεδομένο θεωρείται πώς μια τέτοια συνθήκη θα συμβάλλει αποφασιστικά στην ενίσχυση της αποχής στις επικείμενες ευρωεκλογές. Το γεγονός αυτό ενισχύεται από το ότι αυτή την φορά οι εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο δεν θα διεξαχθούν παράλληλα με τις εκλογές της αυτοδιοίκησης (έγιναν τον περασμένο Οκτώβριο), όπως έχει συμβεί στο παρελθόν και συγκεκριμένα το 2014 και το 2019.
Οι εκτιμήσεις αναφέρουν ότι στην εκλογική διαδικασία είναι πιθανόν να μετέχουν για πρώτη φορά κάτω από 5 εκατομμύρια ψηφοφόροι. Το ενδεχόμενο αυτό ενισχύεται, αν αναλογιστεί κανείς πως στις τελευταίες ευρωεκλογές (2019) συμμετείχαν 5.920.355 ψηφοφόροι, ενώ στις εκλογές του καλοκαιριού αρχικά μετείχαν 6.061.040 ψηφοφόροι και ο αριθμός αυτός έπεσε στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου στους 5.273.699 ψηφοφόρους! Όσον αφορά την περίφημη επιστολική ψήφο (πέρα από τα ζητήματα αξιοπιστίας που έχει εγείρει) κάθε άλλο παρά φαίνεται να έχει συμβάλλει, τελικά, στην αντιμετώπιση του φαινομένου, μιας και αφορά περιορισμένο αριθμό ψηφοφόρων, γύρω στις 180- 190.000 με την πλειοψηφία αυτών να είναι κάτοικοι εσωτερικού, άρα πιθανότατα θα ασκούσαν ούτως η άλλως το εκλογικό δικαίωμα.
Η αποχή παρότι «στα λόγια» επικρίνεται από τους πάντες, στην πραγματικότητα για τα περισσότερα από τα κομματικά επιτελεία δεν αποτιμάται ως …αρνητικός παράγοντας. Ιδίως για τα 3 πρώτα σε κοινοβουλευτική δύναμη που πιστεύουν ότι η διατήρηση ενός «σκληρού πυρήνα» ψηφοφόρων πιθανότατα θα τους αποδώσει μεγαλύτερα ποσοστά, λόγω της μείωσης του εκλογικού σώματος. Ένας μικρός αστερίσκος υπάρχει εδώ για τον ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται σε μία διαδικασία «αλλαγής ψηφοφόρων» και ένα μειοψηφικό τμήμα του στελεχιακού δυναμικού του πιστεύει πως η μείωση του εκλογικού σώματος θα λειτουργήσει ανασταλτικά.
Δάπεδο
Όπως προαναφέραμε κοινή συνισταμένη των επιτελείων των κυρίαρχων κομμάτων είναι στην προεκλογική περίοδο «το επίπεδο να γίνει …δάπεδο» κατά το κοινώς λεγόμενο. Ήδη άλλωστε έχουμε τα πρώτα δείγματα γραφής.
Χαρακτηριστική ήταν η εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο tik-tok με την φράση «Γατάκια… εγώ γκαντέμης;». Με τον πρωθυπουργό να υποστηρίζει ότι προέβλεψε την πρόκριση στο Final Four του Βερολίνου των ομάδων Μπασκετ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού (24-26 Μαίου). Φυσικά λίγο αργότερα ο Στέφανος Κασσελάκης έσπευσε να κάνει ανάλογη κίνηση συγχαίροντας και αυτός και τις δύο ΚΑΕ. Μάλιστα, μετά την πρόκριση της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού στον τελικό του του Conference League που θα γίνει στο γήπεδο της ΑΕΚ στην Νέα Φιλαδέλφεια στις 29 Μαϊού, φαίνεται πως η σχέση ευρωεκλογών και αθλητισμού θα γίνει πολύ …εντονότερη.
Το κλίμα όμως ανταλλαγής ατάκας, ιδίως ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, προϋπήρχε των αθλητικών εξελίξεων, με την Νέα Δημοκρατία να κατηγορεί τον Κασσελάκη για τοξικότητα εξαιτίας της επικοινωνιακής επιλογής του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να χρησιμοποιεί ατάκες του είδους «υπουργοί που σκοτώνουν παιδιά» η «θα σας ξεσκίσω».
Αντίστοιχα όμως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε να εκδίδει ανακοινώσεις σύμφωνα με τις οποίες ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης πωλούσε βιβλία με επιστολές του Ιησού όπως ο Κυριάκος Βελόπουλος. Αυτά ενώ ήταν ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης που μίλησε για «κολυμβήθρες» και θαύματα κατά την βάφτισή του! Όπως εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς αυτή η κατάσταση θα συνοδεύσει τους ψηφοφόρους …έως την κάλπη και μάλιστα με συνεχή άνοδο της έντασης.
«Σημιτικοί» και «Καραμανλικοί»
Τέλος. δεν μπορεί να μην καταγράψει κανείς μια …παραδοξολογία που καταγράφεται σε αυτές τις ευρωεκλογές: Το εκλογικό επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας να αποτελείται κυρίως από στελέχη του «σημιτικού» ΠΑΣΟΚ και το επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ να έχει έντονο το στοιχείο της «καραμανλικής ΝΔ».
Ως γνωστόν οι στενότεροι συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου (Σκέρτσος, Γεραπετρίτης αλλά και ο Κ.Πιερρακάκης που φαίνεται να έχει ρόλο στις εκλογές) προέρχονται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Αντίστοιχα στην Κουμουνδούρου πλέον έχουν κομβικό ρόλο ο Άρης Σπηλιωτόπουλος που εμφανίζεται στα τηλεοπτικά κανάλια ως εκπρόσωπος του χώρου, ο Ευάγγελος Αντώναρος και φυσικά ο Ευάγγελος Αποστολάκης που επίσης προέρχεται από τον χώρο της Ν.Δ (θυμίζουμε άλλωστε πως …συζητούσε πριν μερικά χρόνια να γίνει διακομματικός υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη).
«Τι ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά/ δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά/ Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές/ κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές/ Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά/ μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά/ Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς/ Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς…»
(απόσπασμα από την «Αθανασία» – στίχοι: Νίκος Γκάτσος , μουσική: Μάνος Χατζιδάκις).
Με τους στίχους του μπορεί να τραγούδησε το ανέφικτο, το άπιαστο της αθανασίας, όμως εκείνη του χάρισε κάτι περισσότερο από ένα …κλωναράκι δυόσμο. Ο Νίκος Γκάτσος , που «έφυγε» από τη ζωή στις 12 Μάη 1992 – υπήρξε ένας αληθινός, λαϊκός (με την ουσιαστική έννοια του όρου) ποιητής – στιχουργός, του οποίου τα έργα σφράγισαν τον ελληνικό μουσικό – και όχι μόνο – πολιτισμό και κατέχουν εδώ και δεκαετίες μόνιμη θέση στην καρδιά του λαού μας.
Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε το 1911 στα Χάνια Φραγκόβρυσης (κάτω Ασέα) της Αρκαδίας, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο, ενώ στην Τρίπολη όπου πήγε γυμνάσιο γνώρισε τα λογοτεχνικά βιβλία, αλλά και τις μεθόδους αυτοδιδασκαλίας ξένων γλωσσών. Στη συνέχεια, φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ηδη, είχε μάθει καλά αγγλικά και γαλλικά και είχε μελετήσει τον Παλαμά, τον Σολωμό, το δημοτικό τραγούδι, όπως και τις νεωτεριστικές τάσεις στην ευρωπαϊκή ποίηση. Στην Αθήνα, άρχισε να έρχεται σε επαφή με τους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής, πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, μικρά σε έκταση και με κλασικό ύφος, στα περιοδικά «Νέα Εστία» (1931) και «Ρυθμός» (1933), αλλά και κριτικά του σημειώματα. Από την «Αμοργό» στον Λόρκα και το θέατρο
Το 1943 ο Ν. Γκάτσος εξέδωσε το βιβλίο του «Αμοργός» με το ομώνυμο ποίημα, που έμελλε να σημαδέψει τη σύγχρονη ελληνική ποίηση. Αυτό ήταν και το μοναδικό βιβλίο του. Το έργο, που αποτελείται από 20 μόνο σελίδες, εκφράζει τις διαθέσεις της νεότερης ποίησης και θεωρείται κορυφαίο ποιητικό έργο του ελληνικού υπερρεαλισμού. Από τότε ο ποιητής δημοσίευσε μόνον τρία ακόμη ποιήματα: το «Ελεγείο» (1946), «Ο Ιππότης και ο Θάνατος» (1947) και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963, αφιερωμένο στον Γ. Σεφέρη). Εγραψε επίσης πολλές μελέτες και σχόλια για την ποίηση.
Διαθέτοντας μεγάλη εκφραστική δεινότητα, ο Νίκος Γκάτσος ασχολήθηκε πολύ με τη μετάφραση έργων, κυρίως για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου. Πολλές μεταφράσεις του θα παραμείνουν έκτοτε κλασικές με πρώτη αυτή του «Ματωμένου Γάμου». Μετέφρασε πολλούς συγγραφείς και συγκεκριμένα, από τα ισπανικά τους Λόρκα, Λόπε ντε Βέγα, κ.ά., από τα γαλλικά τον Ζενέ, από τα αγγλικά τους Τ. Ουίλιαμς, Ο’ Νιλ, Στρίντμπεργκ κ.ά. Οχτώ χρόνια μετά τη δολοφονία του Φ. Γκ. Λόρκα από τους φασίστες το 1936, ο Νίκος Γκάτσος το 1944 μεταφράζει το ποίημα «Νυχτερινό Τραγούδι» του μεγάλου Ισπανού ποιητή, κάνοντας το ελληνικό κοινό να δει την Ισπανία με τα μάτια του Λόρκα. Οπως και μέσα από άλλες μεταφράσεις έργων του: «Το σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα» (1945), «Ματωμένος Γάμος» (1948) κ.ά.
Κορυφαίος στιχουργός
Ανεκτίμητη υπήρξε η προσφορά του Νίκου Γκάτσου στο ελληνικό τραγούδι, στο οποίο αφιερώθηκε σαν στιχουργός σε μεγάλο βαθμό μετά την «Αμοργό». Οι στίχοι του – ζώσα ποίηση γραμμένη για τη ζωή με τους αγώνες και τις προσδοκίες της, για τον άνθρωπο και τα όνειρά του, για την ομορφιά και για τον έρωτα, ενέπνευσαν τους σημαντικότερους συνθέτες μας, όπως οι Μ. Χατζιδάκις, Μ. Θεοδωράκης, Στ. Ξαρχάκος, Δ. Μούτσης, Λ. Κηλαηδόνης, Χ. Χάλαρης κ.ά., δημιουργώντας κορυφαία έργα («Αθανασία», «Της γης το χρυσάφι», «Ρεμπέτικο», «Αρχιπέλαγος», «Πήρες το μεγάλο δρόμο», «Πορνογραφία», «Λαϊκή Αγορά», «Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά», «Η μικρή Ραλλού», «Μια γλώσσα μια πατρίδα», «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου», «Η νύχτα», «Αντικατοπτρισμοί» κ.ά.). Στους 350 υπολογίζονται οι στίχοι του Ν. Γκάτσου που γράφτηκαν ή βρήκαν το δρόμο για τη δισκογραφία – αφετηρία το «Χάρτινο το φεγγαράκι», που πρωτοδισκογραφήθηκε το 1958 με την Νάνα Μούσχουρη – όπως «Στο Λαύριο γίνεται χορός», «Ασπρο περιστέρι», «Μίλησέ μου», «Ο Γιάννης ο φονιάς», «Σε πότισα ροδόσταμο», «Σπίτι μου», «Θα ‘ρθει άσπρη μέρα και για μας», «Με τι καρδιά», «Ο Μαύρος ήλιος», «Το δίχτυ», «Μάνα μου η Ελλάς» κ.λπ.
«Συνομιλητές» για μισόν αιώνα
Ιδιαίτερη σχέση και συνεργασία ανέπτυξε ο ποιητής με τον Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος υπήρξε ο στενότερος φίλος, μαθητής και «συνομιλητής» του για πενήντα σχεδόν χρόνια. Οταν πρωτογνωρίστηκαν, ο Χατζιδάκις ήταν δεκαεφτά χρόνων και ο Γκάτσος είκοσι οκτώ και αυτή η γνωριμία τους έμελλε να αποτελέσει σταθμό στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού. Οι δυο τους δούλεψαν μαζί πάρα πολλές φορές, ολοκληρώνοντας από κοινού κύκλους τραγουδιών μοναδικής αξίας και αισθητικής. Με πρώτο το «Ματωμένο Γάμο» (1948), από το ομώνυμο θεατρικό του Λόρκα που ο Γκάτσος μετέφρασε, όπου περιλαμβάνεται και το εμβληματικό «Χάρτινο το φεγγαράκι» που τραγούδησε η Μελίνα Μερκούρη στο «Λεωφορείον ο πόθος» στην ομώνυμη παράσταση του Θεάτρου Τέχνης το ’49. Καρποί της συνεργασίας των δύο δημιουργών, μεταξύ άλλων, είναι οι κύκλοι τραγουδιών «Ελλάς η χώρα των ονείρων» (1960), «Αμέρικα – Αμέρικα» (1963) από την ομώνυμη ταινία του Ελία Καζάν, «Μυθολογία» (1965), η περίφημη «Αθανασία» (1976), «Τα Παράλογα» (1976), έργο στο οποίο το δίδυμο συνεργάστηκε με τους Μίκη Θεοδωράκη, Μελίνα Μερκούρη, Μαρία Φαραντούρη και Διονύση Σαββόπουλο, «Σκοτεινή Μητέρα» (1986) που ο συνθέτης έγραψε ειδικά για τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη, «Αντικατοπτρισμοί» (1993), τα γνωστά «Reflections» του 1970 που οι ελληνικοί τους στίχοι γράφτηκαν το διάστημα 1989-1990 κ.ά. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μελοποίηση της «Αμοργού», που ο Χατζιδάκις ξεκίνησε να δουλεύει μόλις το 1972 ενόσω βρισκόταν στη Ν. Υόρκη, έμεινε ανολοκλήρωτη. «Δεν ξέρω να σας πω τι θα ήταν η ποίηση χωρίς την “Αμοργό”» έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις για το έργο, το οποίο το θεωρούσε ως «το πιο ολοκληρωμένο ποιητικό κείμενο στην εποχή που βγήκε». Για τον ίδιο, η «Αμοργός» υπήρξε η μουσική του «Ιθάκη», καθώς, παρά τη μακρόχρονη σχέση του με το ποίημα και τις επανειλημμένες εξαγγελίες ολοκλήρωσής του, ο Χατζιδάκις στην πράξη αφιερώθηκε αποκλειστικά στη σύνθεσή του μόνο δύο χρονικές περιόδους, το 1972 και το 1986. Μετά το θάνατό του, η βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα – καντάτα του Μάνου Χατζιδάκι κυκλοφόρησε σε CD από το «Σείριο», σε ενορχήστρωση – αναπροσαρμογή του Νίκου Κυπουργού.
Αλλες συνεργασίες
Από τη συνεργασία του Ν. Γκάτσου με τον Μίκη Θεοδωράκη γεννήθηκαν κύκλοι τραγουδιών, όπως τα «Εξι φεγγάρια της θάλασσας» (1965) που ο συνθέτης έκανε δώρο στην «ιέρειά» του, Μαρία Φαραντούρη, και «Αρχιπέλαγος» (1962), «Πολιτεία Β’» (1964) κ.ά. και τραγούδια όπως «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου», «Μυρτιά», «Σε πότισα ροδόσταμο», «Είχα φυτέψει μια καρδιά», «Στράτα τη στράτα», «Κοιμήσου παλικάρι», «Φέρτε μου τη θάλασσα», «Στης νύχτας το μπαλκόνι», «Φεγγάρι μου θαλασσινό» κ.ά. Καρποί της δημιουργικής συνάντησης του Σταύρου Ξαρχάκου με τον Ν. Γκάτσο είναι κύκλοι, όπως το «Ενα μεσημέρι»(1966) – περιλαμβάνονται τα τραγούδια «Ασπρη μέρα», «Η νύχτα», «Μάτια βουρκωμένα», «Στου Οθωνα τα χρόνια» – η «Συλλογή» με μοναδικό ερμηνευτή τον Νίκο Ξυλούρη (μεταξύ άλλων τα τραγούδια «Παλικάρι στα Σφακιά», «Η κόρη του πασά», «Γεια και χαρά σου Βενετιά»), τα «Κατά Μάρκον», το «Ρεμπέτικο» (1983), όπου περιλαμβάνονται τα τραγούδια που ο Νίκος Γκάτσος έγραψε για την ομώνυμη ταινία του Κώστα Φέρρη και τα οποία αποτέλεσαν ορόσημο στην έντεχνη ελληνική μουσική, καθώς πέτυχαν τη σύζευξη του λαϊκού τραγουδιού με τις ρεμπέτικες καταβολές του. Το 1975 κυκλοφορούν οι «Δροσουλίτες», καρπός της συνεργασίας του Ν. Γκάτσου με τον Χριστόδουλο Χάλαρη. Ο Ν. Γκάτσος , οδηγούμενος από τη δημοτικοφανή, γεμάτη ένταση και συναίσθημα μουσική του συνθέτη, έγραψε σε μια γλώσσα ξεχασμένη στους αιώνες: Εχοντας δανειστεί γλωσσικά, θεματολογικά και υφολογικά στοιχεία από το έπος του Διγενή και τα ακριτικά τραγούδια, από μοιρολόγια που ανάγονται στους βυζαντινούς χρόνους, το δημοτικό τραγούδι και τη λαϊκή μας παράδοση.
Χρυσές σελίδες στα μουσικά πράγματα της χώρας μας έγραψε η συνεργασία Ν. Γκάτσου – Δήμου Μούτση στη δεκαετία του ’60 με τραγούδια όπως «Βρέχει ο Θεός», «Πού να βρω ταχυδρόμο», «Απονη καρδιά», «Αύριο πάλι», ο κύκλος «Ενα χαμόγελο» (1969), «Ελευσίνα» κ.ά. Το 1979 οι δύο δημιουργοί καταθέτουν το δίσκο «Δρομολόγιο» με ερμηνευτή τον Μητσιά και με τραγούδια, όπως το «Σαν τον Τσε Γκεβάρα», «Αγιον Ορος», «Μακρινή της αγάπης ώρα», «1922» («Ανατολή – Ανατολή»), «Ποιος έχει δάκρυα να μου δώσει», «Ελλάδα – Ελλάδα» – μια καταγραφή της σύγχρονης Ελλάδας μέσα από τα μάτια του Γκάτσου – αλλά και τους «Ρήτορες»: «Πότε θα βγει να σκούξει κάποιος; Αυτός ο κόσμος είναι σάπιος»…
Γεννήθηκε στις 13 Μαΐου του 1883. Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές και διδακτορικό στη Γερμανία. Επέστρεψε στην Ελλάδα και πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους το 1912-13. Στη συνέχεια μετανάστευσε με τη σύζυγό του στην Αμερική και προσλήφθηκε στο Πανεπιστήμιο Cornell το 1914. Το 1928 παρουσίασε την πρώτη του εργασία για πρώιμη διάγνωση του καρκίνου. Το 1941 δημοσίευσε τα ευρήματά του σχετικά με την αξία της μελέτης των κυττάρων από επιχρίσματα του κόλπου και του τραχήλου και το 1943 δημοσίευσε μαζί με τον Traut την κλασική και διάσημη εργασία του που καθιέρωσε την προληπτική μελέτη των κολποτραχηλικών επιχρισμάτων για την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας.
Άρχισαν αμέσως να εφαρμόζονται προγράμματα μαζικού ελέγχου του πληθυσμού, τα οποία επεκτάθηκαν από το 1960 και στην Ευρώπη.
Το 1954 εξέδωσε τον Άτλαντα της Αποφολιδωτικής Κυτταρολογίας, που θεωρείται μνημειώδες έργο και στο οποίο περιγράφονται τεχνικές μελέτης κυττάρων από διάφορα όργανα του σώματος. Επισκέφθηκε την Ελλάδα το 1957 και του αποδόθηκαν ιδιαίτερες τιμές.
Ο Παπανικολάου είχε την ικανοποίηση να δει το έργο του να αναγνωρίζεται σε παγκόσμια κλίμακα. Δέχθηκε αμέτρητες εκδηλώσεις ευγνωμοσύνης και τιμήθηκε διεθνώς με πάρα πολλά βραβεία και διακρίσεις. Το 1961 ανέλαβε τη διεύθυνση του Αντικαρκινικού Ινστιτούτου Έρευνας, που ιδρύθηκε στο Μαϊάμι της Φλόριντας, στο οποίο είχε δοθεί το όνομά του. Εργάστηκε μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1962..
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που δεν τα πηγαίνει καλά με την ελληνική μουσική. Υποθέτω πως έχει να κάνει με το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι προτιμούν μουσικές που εξαρχής ταυτίστηκαν με τον αγγλικό στίχο, όπως η ροκ για παράδειγμα και η ελληνική τους βερσιόν ηχεί… ξένη στα αυτιά τους.
Ωστόσο για μπόλικους καλλιτέχνες δεν σημαίνει και τίποτα επειδή που ο κάθε τυχαίος σαν εμένα δεν τους ακούει. Έχουν το κοινό τους, βγάζουν τα φραγκάκια τους, διαθέτουν τις γκρούπις τους και την περνάνε ζάχαρη.
Ακόμα κι ανάμεσα σ αυτές τις περιπτώσεις ακροατών, δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που να μην γουστάρει τον Στράτο (τι προνόμιο αλήθεια, να έχεις καταστήσει trademark το μικρό σου όνομα). Ακόμα και ο μεγαλύτερος πολέμιος της ελληνικής μουσικής είναι σχεδόν αδύνατο να μη συναισθάνεται και να μην παραδέχεται την φωνή, την ερμηνεία, τη λαϊκότητα, την εκφραστικότητα και εν τέλει τη «ροκιά» του Διονυσίου ακόμα κι αν τα τραγούδια που έλεγε δεν έφεραν κανένα από τα στερεοτυπικά μουσικά χαρακτηριστικά της ροκ. Κι αυτό γιατί εκείνος, ήταν εκφραστής μιας συμπεριφοράς και ενός μοτίβου ζωής που τον κατέστησαν αντισυμβατικό και one of a kind, όπως κάθε πραγματική ροκ περσόνα.
Κάποτε -δεν θυμάμαι ποιος- κάποιος τον περιέγραψε με τα παρακάτω λόγια, ενδεικτικά της μοναδικότητάς του. Είχε πει «άσπρο κοστούμι χωρίς να είναι γελοίοι μπορούν να φορέσουν μόνο οι γαμπροί, ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο Στράτος Διονυσίου»…
Ο Στράτος, λοιπόν, που ξεκίνησε από τη Νιγρίτα Σερρών, έκανε πάταγο στη Θεσσαλονίκη τραγουδώντας στο «Φαρίντα» και από το ’60 είδε σταδιακά ολόκληρη την Αθήνα να υποκλίνεται στο μεγαλείο του. Ειλικρινής, ευθύς και ντόμπρος –όπως κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του- δεν πουλούσε φούμαρα. Τον ρώτησαν αν τα τραγούδια για απατημένους που ερμήνευε συχνά, τον εξέφραζαν. «Οι γυναίκες με πιάνανε κορόιδο», παραδέχτηκε, «αλλά σε μία απόρριψη εγώ ποτέ δεν προσκυνούσα, ποτέ δεν παρακαλούσα», πρόσθεσε κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.
Πέρα από τη φωνή ή το παρουσιαστικό του, ήταν αυτό που σήμερα ονομάζουμε «lifestyle» εκείνο που τον έκανε συνώνυμο του… ροκ. Εκείνες οι ροκ καταστάσεις που βγήκαν στην επιφάνεια προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και τον οδήγησαν μέχρι και τη φυλακή της Τίρυνθας για ένα διάστημα. Σε έλεγχο της αστυνομίας στο αμάξι του βρέθηκε ένα περίστροφο, ενώ μερικά πακέτα τσιγάρα που είχε στείλει ένας φίλος από Αμερική βαφτίστηκαν «λαθραία». Η «υπόθεση» είχε… δέσει, ενώ αργότερα προστέθηκε και μια μαρτυρία ότι είχε αγοράσει 600 γραμμάρια κάνναβης για 24.000 δραχμές, τότε. Είχε προηγηθεί «καρφωτή» και ψάξιμο και στο σπίτι του χωρίς αποτέλεσμα.
Αθωώθηκε για το όπλο, αφού είχε άδεια, όχι όμως και για τα ναρκωτικά. Ουσιαστικά, σύμφωνα με το περιβάλλον του, καταδικάστηκε λόγω του ότι πίστεψε στα λόγια των αστυνομικών κατά τη διάρκεια μιας φιλικής κουβέντας χωρίς την παρουσία δικηγόρου. «Βάλε εδώ μια υπογραφή ρε Στράτο να μην τρέχεις στην Αθήνα», του είπαν κι αυτός το έκανε. Αποδείχτηκε πως ήταν η «ομολογία» του για χρήση χασίς που οδήγησε στην τριετή καταδίκη του. Εξέτισε τους 9 μήνες, αλλά ακόμη κι έτσι είχε καταστραφεί κι ήταν αναγκασμένος να ξεκινήσει σχεδόν από την αρχή. Παρά τη… φωτιά που συνάντησε στη στράτα του, ο Διονυσίου αποδείχτηκε πως δεν ήταν από εκείνους που τα παρατάνε. Ο δίσκος «Υποκρίνεσαι» ήταν το στοίχημα της ζωής του. Αν οι πωλήσεις δεν πήγαιναν καλά, θα σήμαινε το επαγγελματικό του τέλος. Μέσα σε λίγους μήνες, ξεπέρασαν τα 100.000 κομμάτια. Οι μέρες της… φωτιάς είχαν περάσει ανεπιστρεπτί και ο θρύλος του Στράτου απλά γιγαντωνόταν μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο.
Αν η δεκαετία του ’80 είχε όνομα θα ήταν το δικό του. Ήταν ο Μίδας του τραγουδιού. Ό,τι κι αν ηχογραφούσε, πουλούσε σαν τρελό. Αυτός όμως έμενε ίδιος κι απαράλλαχτος. Λαϊκός με τη γνήσια έννοια του όρου, μιλούσε για τις αδυναμίες του χωρίς ντρίπλες και φανφάρες. Όπως για το πάθος του για τον τζόγο, κάτι το οποίο δεν προσπάθησε να κρύψει, αλλά αντρίκια, μίλησε γι’ αυτό. «Είναι αλήθεια πως μ’ αρέσει ο ιππόδρομος και είναι λάθος μου. Όμως έτσι είναι οι άνθρωποι. Άλλος έχει το τάδε λάθος άλλος το δείνα. Εγώ έχω κάποια αλογάκια και μαζί με τα άλογα μου παίζω κιόλας. Είναι κακό όμως αυτό. Τα λάθη μου μπορεί να έβλαψαν εμένα και να τα πλήρωσα ακριβά, αλλά δεν έβλαψα ποτέ κανένα, παρά μόνο τον εαυτό μου», είχε πει μιλώντας για τα πάθη του.
Πιθανότατα παρακολουθώντας τα άλογα του έδωσε και το ραντεβού του με το θάνατο. Τον προειδοποίησε ενώ βρισκόταν σε σουίτα ξενοδοχείου στη Συγγρού, που τη νοίκιαζε για να παρακολουθεί ιπποδρομίες στο Νέο Φάληρο. Αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή στο ταξί που τον μετέφερε στο νοσοκομείο και το πόρισμα έκανε λόγο για ρήξη ανευρύσματος κοιλιακής αορτής. Το ημερολόγιο έγραφε 11 Μαΐου 1990 και ο Στράτος που το προηγούμενο βράδυ είχε προκαλέσει ακόμα ένα χαμό στο μαγαζί που έφερε το όνομά του στη Φιλελλήνων στο Σύνταγμα, δεν ήταν καν 55 ετών.
Έτσι απλά, εκείνο το πρωί, τα πήρε όλα κι έφυγε. Και τα άσπρα κοστούμια του και τις περιπέτειές του με τα όπλα και τα ναρκωτικά, τη φυλακή, τις γυναίκες, τα ξενύχτια, τα λουλούδια, όλα. Ή μάλλον σχεδόν όλα. Δεν πήρε μαζί του τη λατρεία του κόσμου που στην κηδεία του έδειξε τι ακριβώς σημαίνει «λαϊκό προσκύνημα» σε αυτόν που υπήρξε ο πρώτος και μάλλον ο μεγαλύτερος ροκ σταρ που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα κι ας μην ήξερε -ίσως- καν τι είναι ροκ.
Μπράβος του «Canary Mission» στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον το 2018
Ενα «οικοσύστημα» χαφιεδισμού, προβοκατόρων και προπαγάνδας ανθίζει στο διαδίκτυο, αλλά και έξω από αυτό, με στόχο τη φίμωση για τα εγκλήματα του Ισραήλ
«1.500 δολάρια χρηματική αμοιβή για τον εντοπισμό και τη σύλληψη αυτού του άνδρα»
«500 δολάρια χρηματική αμοιβή για πληροφορίες που θα οδηγήσουν στη σύλληψη αυτής της γυναίκας»
Οι παραπάνω λεζάντες δεν συνοδεύουν τις φωτογραφίες καταζητούμενων εγκληματιών της ...άγριας δύσης. Είναι γραμμένες πρόσφατα και στοχοποιούν φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενους στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Βρετανίας, που διαδηλώνουν ενάντια στη σφαγή του κράτους - δολοφόνου του Ισραήλ σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού.
Στις ΗΠΑ και τη Βρετανία, μαζί με τη βάρβαρη κρατική καταστολή, γιγαντώνεται και η μακαρθικού τύπου σταυροφορία, με στόχο να τρομοκρατήσει όποιον αντιδρά στα εγκλήματα που διαπράττει το κράτος του Ισραήλ στη Γάζα και τη Δυτική Οχθη.
Φωτογραφίες, βίντεο, ονοματεπώνυμα, χώροι δουλειάς και άλλα προσωπικά δεδομένα βγαίνουν καθημερινά «στη φόρα» από διάφορες σκιώδεις οργανώσεις που έχουν εμφανιστεί τους τελευταίους μήνες στο διαδίκτυο, ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Με το προκάλυμμα της «αντιμετώπισης του αντισημιτισμού», όπως βαφτίζεται από το επίσημο κράτος κάθε πράξη καταδίκης της σφαγής και αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους, οι οργανώσεις αυτές επιδίδονται στο λεγόμενο «doxxing», τη δημοσίευση προσωπικών πληροφοριών ως μέσο εκβιασμού και τρομοκρατίας.
Με τη μέθοδο αυτή, καλούν και πιέζουν τα πανεπιστήμια να αποβάλλουν τους φοιτητές που διαδηλώνουν, να απολύσουν τους καθηγητές που βρίσκονται στο πλευρό των φοιτητών, τις επιχειρήσεις να απολύσουν τους εργαζόμενούς τους.
Ο τιμοκατάλογος χαφιεδισμού του «Shirion Collective»
Διαδικτυακοί κυνηγοί κεφαλών
Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας οργάνωσης είναι το αυτοαποκαλούμενο «εβραϊκό δίκτυο επιτήρησης» με την ονομασία «Shirion Collective», που δραστηριοποιείται κυρίως στο «Χ» (πρώην twitter).
Η «Shirion Collective» αναρτά καθημερινά βίντεο, φωτογραφίες και άλλο υλικό, στο οποίο υποτίθεται πως αποκαλύπτει αντισημιτική δράση στις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Μάλιστα, υποστηρίζει πως ανιχνεύει τα ψηφιακά αποτυπώματα ατόμων, στο όνομα της «επιθετικής παρακολούθησης και αποκάλυψης του αντισημιτισμού».
Η οργάνωση αναφέρει πως χρησιμοποιεί «προηγμένες ψηφιακές τακτικές για να θωρακίσει την εβραϊκή κοινότητα», ουσιαστικά βγαλμένες από τα συρτάρια της μακαρθικής τρομοκρατίας. Καλεί σε συμμετοχή στην «αμυντική σταυροφορία της» και δηλώνει «αμείλικτη στην αποστολή της να αποκαλύψει και να εξουδετερώσει τα αντισημιτικά στοιχεία».
Στις αναρτήσεις της οργάνωσης προσφέρονται αμοιβές για την ταυτοποίηση διαδηλωτών και οργανώνονται διαδικτυακές επιχειρήσεις για τη φίμωση όσων μπαίνουν μπροστά στην οργάνωση κινητοποιήσεων και άλλων δράσεων αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Το πιο πρόσφατο «κυνήγι κεφαλών» της οργάνωσης εστίασε στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια: «Καταζητούνται: 500 δολάρια μετρητά για κάθε μέλος ΔΕΠ του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια. Χρειαζόμαστε τις ταυτότητές τους».
Μάλιστα, σε ανάρτησή της τον Δεκέμβρη, η οργάνωση υποστήριξε πως θα πληρώσει μέχρι και 15.000 δολάρια για «κρίσιμες πληροφορίες» σχετικά με πολιτικούς, 7.500 δολάρια για γιατρούς και 250 δολάρια για φοιτητές.
Στρατολόγηση χαφιέδων και προβοκατόρων
Οπως φαίνεται, η «Shirion Collective» δεν περιορίζει τη δράση της στο «Doxxing». Τον Φλεβάρη, δημοσίευσε κάλεσμα στο οποίο προσέφερε χρήματα για άτομα που ήταν διατεθειμένα να διεισδύσουν σε φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις, στο πλαίσιο της επιχείρησης που ονόμασε «Operation Global Insight».
Στο κάλεσμά της ανέφερε: «Μια μυστική επιχείρηση - γίνετε ένας πράκτορας πίσω από τις γραμμές του εχθρού στις διαδηλώσεις αυτού του Σαββατοκύριακου». Η αγγελία που αναζητούσε προβοκάτορες και χαφιέδες, ανέφερε ότι «οι εθελοντές θα πρέπει να είναι πρόθυμοι να φορέσουν παλαιστινιακή μαντήλα και να περπατήσουν στις διαδηλώσεις με καλυμμένα τα πρόσωπά τους».
Η οργάνωση ισχυρίστηκε επίσης ότι προσφέρει χρηματική αποζημίωση σε «άτομα με αραβικά ονόματα και εμφάνιση από τη Μέση Ανατολή», τα οποία, όπως είπε, «μπορεί να είναι τοποθετημένα για βαθύτερη διείσδυση» στις οργανώσεις που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στην Παλαιστίνη!
Μάλιστα, στο ίδιο κάλεσμα αναφέρεται πως οι επίδοξοι χαφιέδες θα λάβουν εκπαίδευση από «έναν πρώην πράκτορα της Μοσάντ που ανήκει στην ομάδα», ο οποίος φέρεται να εκπαιδεύει σε «νέες δεξιότητες στη μεταμφίεση, την τεκμηρίωση και τη διακριτική συλλογή πληροφοριών». Η επιχείρηση χαρακτηρίστηκε «μια μοναδική παγκόσμια πρωτοβουλία για την προάσπιση των δυτικών αξιών και τη διαφύλαξη του Ισραήλ και του εβραϊκού λαού» ιδιαίτερα σε Δουβλίνο, Τορόντο, Σίδνεϊ, Νέα Υόρκη, Σαν Ντιέγκο, Λονδίνο και Ουάσιγκτον.
Αυτή η αποκαλούμενη «πολιτική επιχείρηση με βάση τον εθελοντισμό» θα ήταν η πρώτη αλλά όχι η τελευταία, σύμφωνα με την οργάνωση. Δεσμεύονταν μάλιστα πως ήταν «απολύτως νόμιμη, ενέχει ελάχιστους κινδύνους λόγω των εκτεταμένων μέτρων ασφαλείας και της παρουσίας των αρχών επιβολής του νόμου και συμμορφώνεται πλήρως με όλους τους κανονισμούς».
Μηχανές φιλοϊσραηλινής προπαγάνδας
Η «Shirion Collective» αναπαράγει επίσης βίντεο και άλλο υλικό από αντίστοιχες οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στο διαδίκτυο, ζητώντας από τους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να το αναδημοσιεύσουν. Για παράδειγμα, σε βίντεο που επικροτείται η βάρβαρη καταστολή εναντίον φοιτητών στη Νέα Υόρκη, αναφέρεται πως αν οι χρήστες «αγαπούν την Αμερική, στηρίζουν τους βετεράνους και μισούν τον κομμουνισμό» θα πρέπει να αναδημοσιεύσουν τις αναρτήσεις.
Σε συνεργασία με τη «Shirion Collective» βρίσκεται στο «Χ» και το «Jew Hate Database», που έχει παρόμοια δράση. Μάλιστα, στις αναρτήσεις του «Jew Hate Database» προσφέρονται όχι μόνο οι φωτογραφίες και τα ονόματα διαδηλωτών, αλλά και οι διευθύνσεις και τα τηλέφωνα των εργοδοτών τους, των υπευθύνων σπουδών τους κ.λπ., στα οποία καλούν τους χρήστες του «Χ» να στείλουν μηνύματα για να «ενημερώσουν» ότι τα εν λόγω άτομα «υποστηρίζουν τρομοκρατικές οργανώσεις», απαιτώντας την αποβολή ή και την απόλυσή τους.
Με τεχνογνωσία πολλών ετών
Οργανώσεις σαν τις παραπάνω έχουν ξεφυτρώσει σαν τα μανιτάρια από την έναρξη των γενοκτονικών επιχειρήσεων του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Οι περισσότερες από αυτές λειτουργούν στα πρότυπα του «Canary Mission».
Αυτή η οργάνωση, της οποίας η χρηματοδότηση παραμένει μυστήριο - πέρα από ορισμένες αποκαλύψεις δωρεών από επιχειρηματίες εβραϊκής καταγωγής στις ΗΠΑ - λειτουργεί από το 2015
Στην ιστοσελίδα της φιλοξενούνται εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες ονόματα, φωτογραφίες και άλλα προσωπικά δεδομένα φοιτητών, πανεπιστημιακών, γιατρών και άλλων εργαζομένων στις ΗΠΑ, που όπως υποστηρίζεται «προωθούν το μίσος για τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τους Εβραίους».
Κάθε άνθρωπος που έχει «φακελωθεί» από το «Canary Mission», διαθέτει έναν λεπτομερέστατο φάκελο στην ιστοσελίδα της οργάνωσης. Για παράδειγμα, ο M.A., επίκουρος καθηγητής Κινηματογράφου και σπουδών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στο πανεπιστήμιο Columbia, αναφέρεται πως συνδιοργάνωσε στις 8 Οκτωβρίου 2023 «μια αντι-ισραηλινή διαμαρτυρία στη Νέα Υόρκη για το Κίνημα Παλαιστινιακής Νεολαίας», ενώ ως φοιτητής ήταν μέλος των «Φοιτητών για τη Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη».
Ενα από τα «εγκλήματα» του Μ.Α. ήταν πως στη συγκέντρωση που συνδιοργάνωσε ακούγεται σε βίντεο να λέει: «Είμαστε εδώ για να πούμε ότι οι άνθρωποι που ζουν σε κατοχή έχουν το δικαίωμα να αντιστέκονται στην κατοχή τους...».
Ο Σ.Γ., Ελληνας καθηγητής Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο ίδιο πανεπιστήμιο, βρίσκεται επίσης στη «μαύρη λίστα» του «Canary Mission», καθώς υποστηρίζεται πως «κατηγόρησε το Ισραήλ για "συστηματική" δολοφονία Παλαιστινίων, οι οποίοι, όπως ισχυρίζεται, έχουν "εκδιωχθεί και εξοντωθεί" από το Ισραήλ».
Η δράση του «Canary Mission» όμως δεν περιορίζεται στο διαδίκτυο. Για παράδειγμα, στο Πανεπιστήμιο George Washington το 2018, την παραμονή της ψηφοφορίας για ένα ψήφισμα φοιτητικής οργάνωσης που καλούσε το πανεπιστήμιο να αποεπενδύσει από εταιρείες που επωφελούνται από τις ισραηλινές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, εμφανίστηκαν μπράβοι της οργάνωσης και αναρτήθηκαν φυλλάδια σε όλη την πανεπιστημιούπολη, που παρότρυναν τους φοιτητές όχι μόνο να καταψηφίσουν το ψήφισμα, αλλά και να επιτεθούν στους φοιτητές που το υποστήριζαν!
«Δεν υπάρχουν μυστικά. Γνωρίζουμε τι θα ψηφίσετε και θα δράσουμε ανάλογα», αναφερόταν σε ένα από τα φυλλάδια του «Canary Mission»...
«Η μουσική ενώνει» είναι το σύνθημα της Γιουροβίζιον, αλλά προϋπόθεση για να συμβεί αυτό, είναι να βρίσκεσαι στην ...ευρωατλαντική πλευρά της Ιστορίας! Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν ξέραμε ποιος θα είναι ο φετινός νικητής του «μουσικού διαγωνισμού». Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν είχαμε και μεγάλη αγωνία... Πρόπερσι στη Γιουροβίζιον κέρδισε η Ουκρανία (γιατί άραγε;) και πέρσι η Σουηδία, που ήταν τότε εν αναμονή μέλος του ΝΑΤΟ.
Φέτος, τα παρατράγουδα ήταν περισσότερα από τα τραγούδια που ακούστηκαν και είχαν στο επίκεντρο τη συμμετοχή του Ισραήλ από τη μια κι από την άλλη τις αντιδράσεις που προκαλεί η σφαγή των Παλαιστινίων μέσα κι έξω από το στάδιο όπου διεξάγεται ο ανταγωνισμός. Πέρα από την εμπάθεια των διοργανωτών για τις μαζικές διαμαρτυρίες, οτιδήποτε μπορεί να εξέφραζε δυσαρέσκεια για το Ισραήλ, στοχοποιούνταν αυτόματα ως «αντισημιτισμός»!
Φαίνεται πως η κουλτούρα της ...«ανοχής», της «συμπερίληψης» και της «διαφορετικότητας», που διαφημίζονται ως οι «αξίες» του διαγωνισμού, δεν χωράει άλλες γνώμες, πέρα από αυτές που εκφράζουν οι διοργανωτές. Για τους λάτρεις των προγνωστικών πάντως, το Ισραήλ βρισκόταν μέχρι και την Παρασκευή στη λίστα με τα φαβορί...
Για να λέμε πάντως και του στραβού το δίκιο, οι ...κυνηγοί κεφαλών του διαγωνισμού παίζουν εντός έδρας, αφού δικό τους κατασκεύασμα είναι η Γιουροβίζιον: Για όσους δεν το γνωρίζουν, εμπνευστής και δημιουργός της Γιουροβίζιον είναι το ΝΑΤΟ (!) στο πλαίσιο της πολιτικής του για την «ήπια ισχύ»! Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα το περιγράφουν ως εξής: Στις 28/1/1955 η «Επιτροπή του ΝΑΤΟ για τον Πολιτισμό και τη δημόσια πληροφόρηση» παρέδωσε στον διευθυντή της Γαλλικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης μια έκθεση για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού φεστιβάλ που θα ονόμαζαν Γιουροβίζιον. Στις 30/11/1955, ξανά στο Παρίσι, έγινε νέα συνάντηση, αλλά το σχέδιο είχε αλλάξει: Τώρα συζητιόταν η δημιουργία ενός μουσικού φεστιβάλ του ΝΑΤΟ που θα ξεκινούσε τον Απρίλη του 1956. Στις 12/2/1955, σε μια τρίτη συνάντηση, αποφασίστηκε η χρησιμοποίηση της European Broadcasting Union (EBU) ως φορέα για την υλοποίηση του σχεδίου και έτσι ο διαγωνισμός ξεκίνησε τον Μάη του 1956, με τον φιλόδοξο στόχο «να επηρεαστεί το κοινό υπέρ του ΝΑΤΟ μέσα από το κλίμα αυτής καθαυτής της διοργάνωσης».
Φαίνεται λοιπόν ότι όπου δεν πίπτει ο λόγος της ευρωατλαντικής προπαγάνδας, πίπτει η ράβδος της συκοφάντησης και του αποκλεισμού κάθε αντίθετης φωνής.
Οι στίχοι βασίζονται στις εμπειρίες του Βίρβου από την Κατοχή, όταν τον συνέλαβαν το 1944 και μπήκε στην απομόνωση.
Ο κορυφαίος λαϊκός στιχουργός Κώστας Βίρβος πέθανε τον Αύγουστο του 2015 στα 89 του χρόνια. Διασωληνωμένος τον τελευταίο χρόνο στο σπίτι του στο Παλαιό Φάληρο ταλαιπωρούνταν από προβλήματα υγείας λόγω βαρύτατου εγκεφαλικού.
Η κόρη του Μαρία Βίρβου είχε ενημερώσει τότε : «Έχει νοσηλευθεί τρεις φορές σε νοσοκομεία, και παρ’ όλες τις απαισιόδοξες προβλέψεις των γιατρών, ευτυχώς έχει αρχίσει να πηγαίνει πολύ καλύτερα. Έδωσε μεγάλη μάχη αλλά είναι από τους ανθρώπους που ξέρουν να αγωνίζονται! Τραγουδούσε μόνος του στο νοσοκομείο το Εγώ δεν ζω γονατιστός, κι έπαιρνε δύναμη από τους δικούς του στίχους. Κι όταν κάποια στιγμή είχε χάσει την επαφή με το περιβάλλον, ήρθε στο νοσοκομείο ο Γιώργος Μαργαρίτης (Τρικαλινός κι αυτός) και του το τραγούδησε δυνατά δίπλα στο κρεβάτι του. Μαζεύτηκαν όλοι γύρω τους, ασθενείς, γιατροί, επισκέπτες, νοσοκόμες, και από εκείνη την ώρα άρχισε να βρίσκει πάλι τον εαυτό του! Σαν να πέρασε το τραγούδι μέσα του και τον έκανε καλα!»
Μα τι ιδιαίτερο είχε αυτό το τραγούδι;
Οι στίχοι βασίζονται στις εμπειρίες του Βίρβου από την Κατοχή, όταν τον συνέλαβαν το 1944 και μπήκε στην απομόνωση. Ο ίδιος αφηγείται: «Το ίδιο βράδυ με έριξαν στο απομονωτήριο. Εκεί ήταν κι ένας άλλος. Πονούσα σε όλο μου το κορμί. Ήμουν δεμένος στο κεφάλι σαν χότζας. Έχω ένα σημάδι 57 χρόνια εδώ στο κεφάλι από βούρδουλα που κατέληγε σε σφαιρίδιο. Μέσα εκεί υπήρχε ένα κούτσουρο. Του είπα "Σε παρακαλώ να ξαπλώσεις στο κούτσουρο κι εγώ πάνω στο σώμα σου». Έτσι έγινε. Σηκωνόμασταν την νύχτα να ξεμουδιάσουμε. Δεν κράτησε πολύ. Δυο μερόνυχτα. Αυτό είναι το αναπαυτικότερο κρεβάτι που κοιμήθηκα ποτέ. Απ' αυτό εμπνεύστηκα το "ούτε στρώμα να πλαγιάσω, ούτε φως για να διαβάσω" που γράφω στη "Γερακίνα".
''Ούτε στρώμα να πλαγιάσω, ούτε φως για να διαβάσω, το γλυκό σου γράμμα, ωχ μανούλα μου. . Καλοκαίρι κι είναι κρύο, ένα μέτρο επί δύο είναι το κελί μου, ωχ μανούλα μου. . Μα εγώ δε ζω γονατιστός, είμαι της γερακίνας γιος. Τι κι αν μ' ανοίγουνε πληγές, εγώ αντέχω τις φωτιές. . Μάνα μη λυπάσαι, μάνα μη με κλαις.'' . Κώστας Βίρβος
Ο στιχουργός Κώστας Βίρβος, γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 29 Μαρτίου 1926. Ο πατέρας του, πλούσιος τυρέμπορας, τον στέλνει στην Κοργιαλένειο Σχολή. Τελειώνοντας το γυμνάσιο το 1943 κατεβαίνει στην Αθήνα και φοιτά στην Πάντειο.
Το 1943 περνάει στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης ως μέλος του ΕΑΜ. Τον Μάρτη του '44 συλλαμβάνεται και βασανίζεται, γιατί έγραφε συνθήματα στους τοίχους για την τότε κυβέρνηση του βουνού. Ο πατέρας του με 800 χρυσές λίρες τον απελευθερώνει και έπειτα φεύγει για το βουνό.
